درس ۰۶: سینتکس زبان پایتون¶

توضیح¶

یک «توضیح» (Comment) در زبان پایتون توسط کاراکتر # آغاز می‌شود و با پایان سطر فیزیکی هم پایان می‌پذیرد. توضیح‌ها نیز مانند سطرهای خالی توسط مفسر نادیده گرفته شده و به بایت‌کد ترجمه نمی‌شوند.

هدف از نوشتن توضیح در میان کدها، شرح منطق یک تکه کد است و اینکه کد مورد نظر چرا نوشته شده و چه کاری انجام می‌دهد. گاهی نیز از ویژگی توضیح (اینکه توسط مفسر نادیده گرفته می‌شود) برای غیرفعال کردن کدها بهره گرفته می‌شود. توضیح نقش زیادی در خوانایی کدها دارد و استفاده مرتب از آن پیشنهاد می‌شود.

توضیح در پایتون تنها به شکل تک سطری تعریف شده است و برای درج توضیح‌هایی با بیش از یک سطر فیزیکی باید توجه داشت که هر سطر به صورت جداگانه می‌بایست با # آغاز شود.

1# This is a comment, it helps you to understand the code later on.
2# Anything that comes after the # symbol is ignored by Python.
3
4print("I could have code like this.")   # This comment explains that the following comment will be ignored.
5
6# You can also use a comment to temporarily "disable" or comment out a piece of code:
7# print ("This won't run.")
8
9print("This will run.")

Docstring¶

در کنار «توضیح»؛ ”Docstring“ نیز امکان دیگری در پایتون برای ارایه توضیح بیشتر درباره کدهای برنامه است. متن Docstring توسط سه علامت نقل قول (""" یا ''') شروع و پایان می‌یابد [PEP 257] و معمولا از آن به عنوان نخستین دستور در ماژول، کلاس، تابع و متد استفاده می‌شود. Docstring توسط مفسر نادیده گرفته نمی‌شود و در زمان اجرا نیز با استفاده از صفت __doc__ قابل دستیابی است:

1def complex(real=0.0, imag=0.0):
2    """Form a complex number.
3
4    Keyword arguments:
5    real -- the real part (default 0.0)
6    imag -- the imaginary part (default 0.0)
7    """

>>> complex.__doc__
'Form a complex number.\n\n    Keyword arguments:\n    real -- the real part (default 0.0)\n    imag -- the imaginary part (default 0.0)\n    '

>>> print(complex.__doc__)
Form a complex number.

    Keyword arguments:
    real -- the real part (default 0.0)
    imag -- the imaginary part (default 0.0)

>>>

مخاطب متن «توضیح‌» موجود در کد، کاربرانی می‌باشند که آن کد را توسعه می‌دهند در حالی که مخاطب اصلی Docstring‌ها کاربرانی است که از کد مربوط به آن استفاده می‌کنند بنابراین Docstring باید به توضیح چگونگی استفاده از کد (به صورت خاص: ماژول، تابع، کلاس و متد) بپردازد.

Docstring باید به عنوان دستور نخست درج گردد و این نکته برای یک ماژول در صورت وجود سطر اجرای مفسر به صورت پایین در نظر گرفته می‌شود:

#!/usr/bin/env python

"""
Module docstring.
"""

import [...]
[...]

بسته‌ها (Packages) نیز می‌توانند Docstring داشته باشند؛ برای این منظور Docstring باید درون ماژول init__.py__ نوشته شود.

کلمه‌های کلیدی¶

نکته پایانی در مورد شناسه‌ها این است که: نمی‌توان یک شناسه را برابر با یکی از «کلمه‌های کلیدی» (keywords) پایتون انتخاب کرد. کلمه‌های کلیدی در واقع شناسه‌هایی هستند که از پیش برای مفسر پایتون تعریف شده‌اند و معنای مشخصی برای آن دارند. فهرست این کلمه‌های در پایتون به صورت پایین است:

>>> help("keywords")
Here is a list of the Python keywords.  Enter any keyword to get more help.

  False               class               from                or
  None                continue            global              pass
  True                def                 if                  raise
  and                 del                 import              return
  as                  elif                in                  try
  assert              else                is                  while
  async               except              lambda              with
  await               finally             nonlocal            yield
  break               for                 not

در کتابخانه استاندارد پایتون ماژولی به نام keyword وجود دارد [اسناد پایتون]:

>>> import keyword

>>> keyword.iskeyword(a)
False

>>> keyword.iskeyword("def")
True

>>> keyword.kwlist
['False', 'None', 'True', 'and', 'as', 'assert', 'break', 'class', 'continue', 'def', 'del', 'elif', 'else', 'except', 'finally', 'for', 'from', 'global', 'if', 'import', 'in', 'is', 'lambda', 'nonlocal', 'not', 'or', 'pass', 'raise', 'return', 'try', 'while', 'with', 'yield']

شاید کنجکاو باشید تعداد کلمه‌های کلیدی پایتون را بدانید؛ برای این منظور نیازی به شمارش دستی نیست!:

>>> import keyword
>>> len(keyword.kwlist)
33

انتساب چندگانه¶

امکان ایجاد همزمان چند متغیر یا انتساب‌های چندگانه در پایتون وجود دارد - بنابراین می‌توان چند متغیر که همگی به یک شی ارجاع دارند را تنها با یک دستور ایجاد کرد:

>>> a = b = c = "python"

>>> a
'python'
>>> b
'python'
>>> c
'python'

برای انتساب اشیا متفاوت می‌بایست از ویرگول (Comma) و تنها یک عملگر انتساب (=) استفاده نماییم - توجه داشته باشید که تعداد عناصر دو طرف عملگر انتساب می‌بایست برابر باشد:

>>> a, b, c, d = 1, 4.5, "python", 2

>>> a
1
>>> b
4.5
>>> c
'python'
>>> d
2

یکی از کاربردهای انتساب چندگانه این است که می‌توان اشیا دو متغیر را به سادگی و تنها با یک سطر دستور با یکدیگر عوض کرد:

>>> a = 1
>>> b = 2

>>> a, b = b, a

>>> a
2
>>> b
1

ثابت¶

«ثابت» (Constant) به متغیری گفته می‌شود که مقدار آن همواره ثابت بوده و پس از تعریف دیگر امکان تغییر مقدار آن وجود ندارد. برای نمونه یک ثابت در زبان Java به شکل پایین تعریف می‌گردد - پس از دستور پایین هر گونه تلاش برای تغییر مقدار ثابت HOURS با خطا روبرو می‌گردد:

1final int HOURS = 24;

در پایتون امکانی برای تعریف ثابت پیش‌بینی نشده است!.

علاوه بر امکان ایجاد ثابت‌ها برخی موارد دیگر نیز در پایتون نادیده گرفته شده است. در واقع فرض پایتون بر این است که کاربران او افراد باهوشی هستند که از پس مشکلات برمی‌آیند؛ در نتیجه می‌گوید: من به کاربرانم اعتماد دارم پس نیازی نیست که تمام کارها را من برای آن‌ها انجام دهم، یک برنامه‌نویس باید بتواند ریسک کند!.

ولی برای ایجاد ثابت می‌توانید متغیر‌های مورد نظر خود را در ماژولی جدا تعریف نمایید و در هر جایی که لازم بود با import آن به متغیرهای مورد نظر خود دسترسی یابید:

1# File: constant.py
2# Path: /home/user/Documents/MyModule
3
4HOURS = 24

>>> import sys
>>> sys.path.append('/home/user/Documents/MyModule')

>>> import constant
>>> constant.HOURS
24

البته اگر تغییر‌ناپذیر بودن متغیرها برایتان اهمیت ویژه دارد می‌توانید ماژولی حاوی کد پایین ایجاد نمایید [منبع]:

 1# File: constant.py
 2# Path: /home/user/Documents/MyModule
 3
 4class _const:
 5
 6    class ConstError(TypeError): pass
 7
 8    def __setattr__(self, name, value):
 9        if name in self.__dict__:
10            raise self.ConstError("Can't rebind const(%s)" % name)
11        self.__dict__[name] = value
12
13import sys
14sys.modules[__name__] = _const()

>>> import sys
>>> sys.path.append('/home/user/Documents/MyModule')

>>> import constant
>>> constant.HOURS = 24
>>> constant.HOURS
24
>>> constant.HOURS = 23
Traceback (most recent call last):
  File "<stdin>", line 1, in <module>
  File "/home/user/Documents/MyModule/constant.py", line 10, in __setattr__
    raise self.ConstError("Can't rebind const(%s)" % name)
constant.ConstError: Can't rebind const(HOURS)
>>> constant.HOURS
24

درک کد کلاس const_ نیاز به مطالعه دروس مربوط به شی‌گرایی و استثنا‌ها را دارد (Exceptions) دارد. ولی برای توضیحی کوتاه در این درس باید گفت که:

مفسر پایتون برای اینکه بداند کدام نام به کدام مقدار یا شی ارجاع دارد از ساختاری مشابه {... ,name : value} که به نوع دیکشنری (Dictionary) معروف است استفاده می‌کند؛ صفت‌های هر شی و مقدار‌ آن‌ها نیز توسط چنین ساختاری نگهداری می‌شود که برای مشاهده این دیکشنری که در واقع همان فهرستی از صفت‌‌‌های هر شی به همراه مقدار آن‌هاست می‌توانید از صفت ویژه __dict__ استفاده نمایید. متد __setattr__ [اسناد پایتون] از متدهای ویژه است - این متدها امکانی هستند تا بتوانیم برای مواقعی خاص، رفتارهای مشخصی را تعریف نماییم - __setattr__ هر زمان که به یکی از صفت‌های شی‌ای از کلاس مقداری نسبت داده شود به صورت خودکار فراخوانی می‌گردد و وظیفه آن ذخیره صفت‌ها و مقدار آن‌ها در این دیکشنری است.

در اینجا رفتار متد __setattr__ کمی تغییر داده شده است به این صورت که بررسی می‌شود (سطر 9) چنانچه پیش از این صفت مورد نظر وجود نداشته باشد (یعنی: پیش از این هیچ مقداری به آن انتساب داده نشده است که بخواهد در فهرست باشد؛ تعریف متغیر را به یاد بیاورید) همراه با مقدار به فهرست صفت‌های شی افزوده خواهد شد (سطر 11)؛ در غیر این صورت یک خطا گزارش می‌گردد که باعث توقف اجرای متد شده و در نتیجه از درج جدید در فهرست که باعث تغییر مقدار صفت مورد نظر می‌گردد جلوگیری خواهد شد (سطر 10).

با ماژول‌ها هم در پایتون به صورت شی برخورد می‌شود، پس مفسر پایتون باید بداند کدام نام ماژول به کدام شی مربوط است؛ sys.modules یک دیکشنری حاوی تمام ماژول‌هایی است که در این لحظه از اجرای برنامه بارگذاری شده‌اند. [__sys.modules[__name به عضوی از این دیکشنری که نام آن __name__ است اشاره دارد. می‌دانیم که __name__ بیانگر نام ماژول جاری است؛ بنابراین عبارت [__sys.modules[__name معرف نامی است که به شی ماژول constant.py ارجاع دارد. دستور سطر 14 باعث می‌شود تا ارجاع این نام به ماژول حذف شود و در عوض به شی‌ای از کلاس const_ نسبت داده شود که این عمل باعث حذف شی ماژول از حافظه می‌گردد (چون که دیگر ارجاعی به آن وجود ندارد). از طرفی می‌دانیم که با import هر ماژول، تمام محتویان آن اجرا می گردد؛ با import ماژول constant.py و پس از اجرای کدهای آن به ويژه سطر 14 همانطور که گفته شده ماژول مربوطه حذف می‌شود ولی کدهای آن هنوز در بایت‌کد باقی است. بنابراین پس از import می‌توان به آسانی از نام ماژول که اکنون ارجاع به شی‌ای از کلاس const_ دارد برای ایجاد صفت‌ها که حکم ثابت‌های ما را دارند استفاده کرد. [تمام این مفاهیم در آینده به صورت کامل بررسی خواهد شد]

عملگرهای حسابی (Arithmetic Operators)¶

+ - * ** / // %

• + جمع (Addition): مقدار عملوندهای دو طرف خود را با یکدیگر جمع می‌کند. 2 + 1 حاصل: 3

• - تفریق (Subtraction): مقدار عملوند سمت راست را از مقدار عملوند سمت چپ خود منها می‌کند: 4 - 7 حاصل: 3

• * ضرب (Multiplication): مقدار عملوندهای دو طرف خود را در یکدیگر ضرب می‌کند: 2 * 5 حاصل: 10

• ** توان (Exponent): مقدار عملوند سمت چپ را به توان مقدار عملوند سمت راست خود می‌رساند. 3 ** 2 حاصل: 8

• / تقسیم (Division): مقدار عملوند سمت چپ را بر مقدار عملوند سمت راست خود تقسیم می‌کند و خارج قسمت را برمی‌گرداند:

  >>> 7 / 3
  2.3333333333333335
  >>> 12 / 3
  4.0
  >>> 6.0 / 2
  3.0
  

• // تقسیم گردشده پایین (Floor Division): مقدار عملوند سمت چپ را بر مقدار عملوند سمت راست خود تقسیم می‌کند و خارج قسمت را با حذف مقدار اعشاری (در صورت وجود) برمی‌گرداند. حاصل این عملگر برای اعداد صحیح به صورت یک عدد صحیح محاسبه می‌گردد، به نتایج نمونه کد پایین توجه نمایید:

  >>> 7 // 3
  2
  >>> 12 // 3
  4
  >>> 6.0 // 2
  3.0
  >>> 7.0 // 3
  2.0
  

• % باقی‌ مانده (Modulus): مقدار عملوند سمت چپ را بر مقدار عملوند سمت راست خود تقسیم می‌کند و باقی‌ مانده را برمی‌گرداند. 3 % 7 حاصل: 1

عملگرهای مقایسه‌ (Comparison Operators)¶

== =! <> < > =< =>

• == برابر (Equal): چنانچه مقدار عملوندهای دو طرف برابر باشند، True را برمی‌گرداند. 1 == 3 : False

• =! نابرابر (Not Equal): چنانچه مقدار عملوندهای دو طرف برابر نباشند، True را برمی‌گرداند. 1 =! 3 : True

• < بزرگتر از (Greater Than): چنانچه مقدار عملوند سمت چپ بزرگتر از مقدار عملوند سمت راست آن باشد، True را برمی‌گرداند. 5 < 3 : False

• > کوچکتر از (Less Than): چنانچه مقدار عملوند سمت چپ کوچکتر از مقدار عملوند سمت راست آن باشد، True را برمی‌گرداند. 5 > 3 : True

• =< برابر یا بزرگتر از (Greater Than or Equal): چنانچه مقدار عملوند سمت چپ برابر یا بزرگتر از مقدار عملوند سمت راست آن باشد، True را برمی‌گرداند. 5 =< 7 : True

• => برابر یا کوچکتر از (Less Than or Equal): چنانچه مقدار عملوند سمت چپ برابر یا کوچکتر از مقدار عملوند سمت راست آن باشد، True را برمی‌گرداند. 5 => 7 : False

عملگرهای انتساب (Assignment Operators)¶

• = عملوند سمت راست را به عملوند سمت چپ خود نسبت می‌دهد. چنانچه یک عبارت محاسباتی در سمت راست باشد، حاصل آن را به عملوند سمت چپ نسبت می‌دهد:

  >>> a = 3
  
  >>> b = 2
  
  >>> c = a + b
  >>> c
  5
  

• =+ =- =* =** =/ =// =% عملگرهای ترکیبی (انتساب حسابی): این عملگرها ابتدا عمل مربوط به عملگر حسابی را بر روی مقدار عملوندهای دو طرف خود به انجام می‌رسانند و سپس حاصل را به عملوند سمت چپ نسبت می‌دهند:

  >>> a += b
  >>> a
  5
  

  >>> a -= b
  >>> a
  1
  

  >>> a *= b
  >>> a
  6
  

  >>> a **= b
  >>> a
  9
  

  >>> a /= b
  >>> a
  1.5
  

عملگرهای بیتی (Bitwise Operators)¶

& | ^ ~ >> <<

این دسته از عملگرها، عمل مشخصی را بر روی تک تک بیت‌های عملوند‌(ها) انجام می‌دهند. در پایتون برای استفاده از این عملگرها لزومی به تبدیل اعداد به پایه دو (دودویی یا باینری Binary) وجود ندارد ولی در اینجا برای مشاهده بهتر عملکرد آن‌ها از اعداد دودویی استفاده کرده‌ایم. در زبان پایتون اعداد پایه دو همواره می‌بایست با یک 0b شروع شوند:

>>> a = 0b0011
>>> a
3
>>> b = 0b0010
>>> b
2

از تابع ()bin می‌توان برای به دست آوردن مقدار دودویی یک عدد ده‌دهی استفاده کرد؛ البته توجه داشته باشید که این تابع مقدار دودویی را در قالب متنی (نوع String) بر می‌گرداند - نکته دیگر اینکه در حالت تعاملی پایتون با وارد کردن اعداد دودویی، خروجی ده‌دهی به دست می‌آید:

>>> bin(10)
'0b1010'

>>> type(bin(10))
<class 'str'>

>>> 0b1010
10

• &: معادل AND بیتی است - تنها بیت‌هایی از خروجی آن 1 خواهند بود که هر دو بیت متناظر از عملوندهای آن 1 باشند:

  >>> a & b                  0000 0011
  2                          0000 0010
                      (AND) -----------
                             0000 0010  = 2
  

• |: معادل OR بیتی است - تنها بیت‌هایی از خروجی آن 0 خواهند بود که هر دو بیت متناظر از عملوندهای آن 0 باشند:

  >>> a | b                  0000 0011
  3                          0000 0010
                       (OR) -----------
                             0000 0011  = 3
  

• ^: معادل XOR بیتی است - تنها بیت‌هایی از خروجی آن 1 خواهند بود که هر دو بیت متناظر از عملوندهای آن مخالف یکدیگر باشند:

  >>> a ^ b                  0000 0011
  1                          0000 0010
                      (XOR) -----------
                             0000 0001  = 1
  

• ~ معادل NOT بیتی و تک عملوندی است - هر یک از بیت‌های عملوند خود را از 0 به 1 و برعکس تبدیل می‌کند:

  >>> ~ a                    0000 0011
  -4                  (NOT) -----------
                             1111 1100
  

  یک شیوه برای نمایش اعداد علامت دار دودویی، همین عمل یعنی برعکس کردن بیت‌ها (0 به 1 و 1 به 0) است که به آن نمایش «مکمل یک» (One's Complement) اعداد دودویی گفته می‌شود. ولی مفسر پایتون به صورت پیش‌فرض اعداد علامت دار را به شیوه رایج دیگری ارزیابی می‌کند که به نام نمایش «مکمل دو» (Two's Complement) شناخته می‌شود؛ در این روش پس از برعکس شدن بیت‌ها، حاصل با عدد 1 جمع می‌شود. بنابراین در نمونه کد بالا حاصل NOT عدد a برابر 11111100 می‌شود که نمایش عدد 4 - در پایه دو به شیوه مکمل دو است:

  n = 3                       0000 0011
  3 = 0000 0011        (NOT) -----------
                              1111 1100  = -3 (in One’s Complement)
                                         = -4 (in Two’s Complement)
  

  Two’s Complement
  
  n = 4                       0000 0100
  4 = 0000 0100        (NOT) -----------
                              1111 1011
                                      1
                       ( + ) -----------
                              1111 1100  = -4
  

  می‌توان مقدار a ~ را برابر حاصل عبارت 1 - a- در نظر گرفت. بنابراین:

  >>> ~ a + 1
  -3
  

• >> شیفت چپ (Left Shift): بیت‌های عملوند سمت چپ را به مقدار عملوند سمت راست خود به سمت چپ جابه‌جا می‌کند - مکان‌های رد شده با صفر مقداردهی می‌شوند:

  >>> a << 3                  0000 0011
  24                   (LSH) -----------
                              0001 1000  = 24
  

• << شیفت راست (Right Shift): بیت‌های عملوند سمت چپ را به مقدار عملوند سمت راست خود به سمت راست جابه‌جا می‌کند - مکان‌های رد شده با صفر مقداردهی می‌شوند:

  >>> a = 88                  0101 1000
  >>> a >> 3           (RSH) -----------
  11                          0000 1011  = 11
  

• =& =| =^ =>> =<< عملگرهای ترکیبی (انتساب بیتی): این عملگرها ابتدا عمل مربوط به عملگر بیتی را بر روی عملوندهای دو طرف خود به انجام می‌رسانند و سپس حاصل را به عملوند سمت چپ نسبت می‌دهند.

عملگرهای منطقی (Logical Operators)¶

این عملگرها عبارتند از not or and که در دستورات شرطی کاربرد دارند. عملگرهای منطقی عملوند‌های خود را بر اساس ارزش‌‌های True (درست) و False (نادرست) مورد ارزیابی قرار می‌دهند و نتایج خود را بر اساس جدول پایین برمی‌گردانند. عملگر not تک عملوندی است.

a	b	a and b	a or b	not a	not b
True	False	False	True	False	True
False	True	False	True	True	False
False	False	False	False	True	True
True	True	True	True	False	False

عملگر and تنها زمانی که هر دو عملوند آن ارزش True داشته باشند، True را بر می‌گرداند. عملگر or تنها زمانی که هر دو عملوند آن ارزش False داشته باشند، False را برمی‌گرداند. عملگر not نیز ارزش عملود خود را برعکس می‌کند (True به False و False به True).

عملگرهای عضویت (Membership Operators)¶

شامل دو عملگر in و not in می‌باشد که از آن‌ها برای بررسی وجود یک مقدار در میان اعضای یک دنباله (sequence مانند: رشته، لیست و...) استفاده می‌شود.

• in: اگر مقدار عملوند سمت چپ خود را در عملوند سمت راست بیابد، True و در غیر این صورت False را بر می‌گرداند.

• not in: اگر مقدار عملوند سمت چپ خود را در عملوند سمت راست نیابد، True و در غیر این صورت False را بر می‌گرداند.

>>> "py" in "python"
True
>>> 1 in [1, 2, 3]
True
>>> "s" not in "python"
True
>>> 3 not in [1, 2, 3]
False

عملگرهای هویت (Identity Operators)¶

شامل دو عملگر is و is not است که از آن‌ها برای بررسی یکی بودن دو شی استفاده می‌شود.

• is: اگر هر دو عملوند به یک شی ارجاع داشته باشند، True و در غیر این صورت False را بر می‌گرداند.

• is not: اگر هر دو عملوند به یک شی ارجاع نداشته باشند، True و در غیر این صورت False را بر می‌گرداند.

>>> a = 3

>>> a is 3
True

عملگر‌ شیرماهی (Walrus Operator)¶

از نسخه 3.8 پایتون یک عملگر جدید به نام Assignment Expressions یا Walrus Operator به سینتکس پایتون اضافه شده است. [PEP 572]. نمایش این عملگر به شکل =: (شبیه دو چشم و عاج یک شیرماهی! [تصویر]) می‌باشد و به ما این امکان را می‌دهد که عملیات انتساب و بازگرداندن مقدار را به صورت همزمان به انجام برسانیم. به نمونه کد زیر توجه نمایید:

>>> walrus = False
>>> print(walrus)
False

>>> print(walrus := True)  # Python >= 3.8
True

>>> walrus
True

دو نمونه کد بالا عملکرد یکسانی دارند با این تفاوت که در نمونه دوم تنها با استفاده یک سطر کد، متغیر walrus با انتساب مقدار True ایجاد و سپس به تابع print ارسال می‌گردد.

ترتیب اجرای عملگرها (Operator Precedence)¶

چنانچه عبارتی شامل چندین عملگر باشد؛ اینکه ابتدا عمل کدامیک بررسی شود، در حاصل نتیجه تاثیر‌گذار خواهد بود. هر کدام از عملگرها از دید مفسر پایتون دارای حق تقدم متفاوتی است (مانند دیگر زبان‌های برنامه‌نویسی). بنابراین همواره هنگام درج یک عبارت، می‌بایست به میزان تقدم آن‌ها نیز توجه کرد. در بخش پایین به بررسی اولویت عملگرها خواهیم پرداخت - اولویت از بالا به پایین کاهش میابد:

 1( )               # پرانتز
 2**
 3~
 4-       +         # منفی و مثبت
 5*       /       //      %
 6-       +         # بعلاوه و منها
 7<<      >>
 8&       ^       |
 9==      !=      <>
10<       <=      >       >=
11=       **=     /=      //=      %=      *=      -=      +=
12is      is not
13in      in not
14not     and     or

پرانتز بالاترین اولویت را دارد به این معنی که هر عبارتی داخل آن قرار بگیرد اولویت بیشتری برای بررسی خواهد داشت؛ در پرانتزهای تودرتو نیز اولویت داخلی‌ترین پرانتز از همه بیشتر است. چنانچه عبارتی شامل چند عملگر هم سطح باشد؛ اولویت عملگر ‌سمت چپ‌تر بیشتر است. به عبارت‌های پایین و حاصل آن‌ها توجه نمایید:

>>> 4 + 2 - 3 + 2 * 5
13
>>> 4 + ((2 - 3) + 2) * 5
9
>>> 9 / 3 * 2
6.0
>>> 3 * 2 / 9
0.6666666666666666
>>> (5 - 3) ** (7 - 3)
16
>>> 4 + 3 ** 2 - 9 / 3 * 3
4.0
>>> 4 * 2 == 5 + 3
True